Als ’t goed is.

… dan moet ge’t ook zeggen, he. Gisteren bijvoorbeeld. Ik zag als een berg op tegen de familiebrunch, maar het viel heel heel goed mee. Het eerste anderhalf uur werd ik nog lichtelijk wanhopig (na de zevende keer ‘hoe is uw naam?’, ik kom nog maar elf jaar mee naar die feestjes, hoor), ontdekte ik dat de zoon de tijd van zijn leven had. Hij klom in de binnenspeeltuin overal op, hij wond grote meisjes om zijn kleine vingertje en kreeg ze zo ver dat ze met hem mee naar boven klommen (heel hoog, mama!) en mee gingen op de glijbaan terug naar beneden. Hij kwam me hoogdringend halen: ‘mama, kom we moeten dansen van de handjes draaien daar bij de andere kindjes!’ en we dwaalden dus samen wat over de kinderdansvloer. Hij at niet schitterend, maar proefde dapper van alles. Mijn moederhart was trots en ik stond verbaasd te kijken hoeveel dapperder hij was geworden sinds vorig jaar. De dochter deed het ook schitterend. Ze at zoals het hoorde, ging vrolijk van schoot tot schoot en toen ze moe werd, legden we haar in de maxi cosi en sliep daar vredig een uurtje. (Jaja, de maxi cosi is daar niet voor bedoeld, maar soms heb je even geen alternatieven of niet voldoende ruimte voorhanden.) Ze werd wakker en was nog steeds vrolijk.

We reden naar huis en beide kindjes vielen in slaap. De echtgenoot en ik keuvelden wat en reden nog wat ommetjes om de kleintjes nog wat te laten doorslapen. 

Eens thuis waren ze allebei vrolijk en flink. Het liep zelfs zo goed, dat ik het lief wat liet slapen in de zetel en het ok vond zo. De zoon leerde nog wat kleine letters (de drukletters kent hij al), de dochter deed pogingen tot poepschuiven en geen van de twee huilde of deed lastig. 

Uiteraard waren er veel imperfecties, maar de hoofdtoon was er toch een van tevredenheid en trots. Het was lang geleden, zo een dag, maar het kan dus toch nog … !