Vooruitgang?

“Ik vind toch dat je kleine stapjes zet”, zei de therapeute. Ik begrijp dat zij dat zo ziet. Ik weet alleen dat het niet blijvend is. Momenteel voel ik me iets minder belabberd en de reden daarvoor is simpel; omdat de compleet ontregelde diabetes mijn gemoed wat vlakker maakt. Omdat het me een houvast geeft, hoewel ik natuurlijk donders goed besef hoe slecht het is. Als ik straks terug mijn insuline spuit en de zakken snoep (bedoeld om de waardes de hoogte in te jagen) aan de kant blijven, dan zal het anders zijn. Echter, rauwer, eerlijker, … maar zoveel zwaarder.

Toch zegde ik toe voor een korte opname volgende week. In het ziekenhuis zal ik moeten doen wat er van me gevraagd wordt en ik weet dat dat me zal lukken. Het is achteraf dat het pijnlijker zal worden, maar ik wil proberen ervoor te gaan. Alleen kijk ik echt niet uit naar het echte voelen achteraf. Naar het moeten luisteren naar mijn lichaam, dat heel veel signalen zal uitstralen die ik nu kan onderdrukken. Elke ‘normale’ diabeet zou me zot verklaren, want die rapporteren zich slecht en moe en emotioneel en opvliegend voelen als symptomen van hoge waardes. Bij mij voel ik dat allemaal al zo hard met goede waardes, dat ik me dus uiteindelijk beter voel als ik dan niet spuit. Vreemd, maar waar.

Ik geniet nog even van hoe het nu is, want de angst voor een hele andere situatie zo ergens eind volgende week is groot. Ik lach met de kindjes, ik maak plannen, ik geniet van kleine dingen … Ik hoop dat het zo zal kunnen blijven, maar de angst is groot. Heel erg.

Ge gaat dat altijd zien.

Ik besloot dat vandaag de laatste afspraak ging zijn bij de psycholoog. Ik zou gewoon zeggen dat ik geen volgende afspraak meer wenste en ook waarom. Eerlijk is eerlijk; ik besloot dat al heel lang geleden, maar het lukte me nooit om het dan toch uiteindelijk te zeggen. Ik ging dus om de zoveel weken toch maar terug, terwijl het nut ervan me lichtelijk ontging. Uiteraard is er nood aan hulp, dat lijkt me duidelijk, maar hij zal toch niet degene worden die me naar betere tijden kan helpen.

Ik besprak het recent met de therapeute, dat ik die psycholoog nog van de hand gedaan moest krijgen. Pas op, dat klinkt denigrerend en zo is het niet bedoeld. Voor mij heeft de beste man weinig te bieden, maar ik ben ervan overtuigd dat andere mensen wél baat kunnen hebben bij hun bezoekjes aan hem. Maar als het voor mij niet werkt, dan is het dus ook aan mij om ermee op te houden en elders mijn heil te zoeken. De therapeute gaf me wat tips en ik vond dus dat ik genoeg moed had om het te gaan zeggen.

Om elf uur stond ik aan zijn deur, helemaal opgeladen en met in mijn hoofd een plan van aanpak. Een jongedame deed open en keek nogal verward. “Euh, hier is juist al iemand anders binnengekomen voor de psycholoog?” Hij werd erbij geroepen en hij had mij inderdaad in zijn agenda staan … voor één uur vanmiddag ipv elf uur.

Ge gaat dat altijd zien, hé. Dan ben ik er eens klaar voor om een lastige boodschap te brengen, dan komt er weer iets tussen. Hopelijk ben ik om één uur nog in dezelfde mood. Het moet.

[Update: om 13u zaagde ik vijftig minuten vol, om dan toch ferm te zeggen dat ik geen volgende afspraak meer wou. Het leek alsof hij hier kwam lezen (???), want hij zei uit zichzelf: als jij het gevoel hebt dat je hier wat komt zagen, maar verder geraak je er niet mee vooruit, dan is het prima als je aangeeft van ermee te stoppen. Kan hij plots in mijn hoofd kijken?! Maar goed, het is me dus toch gelukt en hoewel ik het enerzijds jammer vind – het is gewoon wel een aangename mens en eens goed zagen kan deugd doen – denk ik dat het ook wel goed is. Voilà. Dit hoofdstuk is alvast voorlopig afgesloten.]